Hayatım boyunca kendimi en değerli, en güvende, en içten, en umutlu, en huzurlu hissettiğim anlar Allaha dua ettiğim anlardır. Bambaşka bir boyuta, bambaşka bir huzura ulaştırıyor insanı dua etmek. Belki de Rabbimizin şah damarımızdan yakın olduğunu en çok hissettiğimiz anlar..
Mana itibariyle çağırmak, seslenmek, istemek, yardım talep etmek
gibi anlamlara gelen dua aslında Allaha yönelmektir.. Rabbimizi övüp
yüceltmek, Allah Teala şükretmek.. Aldığımız her nefes için, her bir nimet,
her bir an için teşekkür etmek, O'ndan gelen her şeyin güzel olduğunu tekrar
tekrar hatırlayıp, hayırların O'nun elinde olduğunu ve O'ndan gelecek her hayra
muhtaç olduğumuzu yinelemek..
Acizliğimizi, muhtaçlığımızı tekrar tekrar hissetmek.. Ve O'ndan güç alarak,
O'na güvenerek, O'na dayanarak manen güçlenmek, büyümek...
Ne güzel bir lütuf değil mi?
Allah Teala dan bir şeyler istiyoruz, tövbe ediyoruz, af diliyoruz. Ve
Rabbimiz de diyor ki:
"Kullarım beni sana soracak olurlarsa, gerçekten ben de pek yakınım.
Bana dua ettiği zaman dua edenin çağrısına cevap veririm. Öyleyse
onlar da bana karşılık versinler ve bana inansınlar ki doğruya erişsinler".
(Bakara Suresi 186)
İşte bu denli yakınız Allaha, bu denli sağlam bir bağ var aramızda.
Düşünsenize, kendisine samimiyetle yaklaşanlar için hiç bir zaman
sırtını dönmeyecek olan, asla yarı yolda bırakmayacak olan, Allah..
Başka kime bu kadar güvenip sırtımızı dayayabiliriz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder